De zon gaat schijnen, het wordt weer warmer en opeens is iedereen buiten. De terrasjes op de Oude gracht zijn overvol en de pleinen zijn gevuld met pauzerende studenten. Mensen zeuren over colleges, werk en andere verplichtingen die zich binnen af moeten spelen. Gelukkig hebben sommige docenten hier ook last vanen en maken dit soort dingen doenlijk door paaseitjes in de collegezaal uit te gaan delen. Dat deze in niet meteen smelten is mij een raadsel. Of het komt door de dankbare studenten die er al te graag voor zorgen dat dit niet gebeurt.
Kortom, de lente is overduidelijk begonnen: Ik krijg een grotere hekel aan het dragen van schoenen dan ik al heb en vogels maken er een hobby van om me ’s ochtends zo hard mogelijk wakker te fluiten. Het ergste is nog dat ik er nog vrolijk van word ook. Vervolgens ben ik de rest van de dag niet chagrijnig te krijgen totdat ik ontdek dat ik geen tijd heb om gezellig op het terrasje te zitten vanwege (huis)werk/college/vergadering/iets anders. Dan maar het raam zo wijd mogelijk openzetten om toch nog wat zonlicht op te kunnen vangen.Toch lokt het zonlicht me naar buiten en als snel zit ik met mijn huiswerk lekker in het zonnetje.
Opeens ben ik heel geconcentreerd met mijn huiswerk bezig en vergeet ik alles om mij heen. Totdat ik naar mijn arm kijk en die helemaal rood en pijnlijk is. Nog geen uur buiten en ik ben alweer verbrand. De lente is duidelijk weer begonnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten