Lente

De zon gaat schijnen, het wordt weer warmer en opeens is iedereen buiten. De terrasjes op de Oude gracht zijn overvol en de pleinen zijn gevuld met pauzerende studenten. Mensen zeuren over colleges, werk en andere verplichtingen die zich binnen af moeten spelen. Gelukkig hebben sommige docenten hier ook last vanen en  maken dit soort dingen doenlijk door paaseitjes in de collegezaal uit te gaan delen. Dat deze in niet meteen smelten is mij een raadsel. Of het komt door de dankbare studenten die er al te graag voor zorgen dat dit niet gebeurt.

Kortom, de lente is overduidelijk begonnen: Ik krijg een grotere hekel aan het dragen van schoenen dan ik al heb en vogels maken er een hobby van om me ’s ochtends zo hard mogelijk wakker te fluiten. Het ergste is nog dat ik er nog vrolijk van word ook. Vervolgens ben ik de rest van de dag niet chagrijnig te krijgen totdat ik ontdek dat ik geen tijd heb om gezellig op het terrasje te zitten vanwege (huis)werk/college/vergadering/iets anders. Dan maar het raam zo wijd mogelijk openzetten om toch nog wat zonlicht op te kunnen vangen.Toch lokt het zonlicht me naar buiten en als snel zit ik met mijn huiswerk lekker in het zonnetje. 

Opeens ben ik heel geconcentreerd met mijn huiswerk bezig en vergeet ik alles om mij heen. Totdat ik naar mijn arm kijk en die helemaal rood en pijnlijk is. Nog geen uur buiten en ik ben alweer verbrand. De lente is duidelijk weer begonnen.

(Ab)normaal?

Het valt me op dat veel mensen mij niet normaal vinden. Het feit dat ik 20 ben en nog geen rijbewijs heb bezorgt mijn collega’s een schuine blik en de onintelligente ‘hu? En op het station staan mensen raar naar met te kijken als ik sta te zingen.

 Wat ik me af vraag is of ik echt raar ben. In China wordt er een feest gevierd als een kind de eerste leugen heeft verteld, in Afrika dragen sommige vrouwen jampotdeksels door hun lippen en sommige mensen in het Westen dragen miniatuurversies hiervan in hun oren. Normaal is eigenlijk dus maar een relatief begrip.

Waarom mensen er dan zoveel waarde aan hechten is mij een raadsel en ik heb dus ook niets met het spreekwoord ‘doe maar normaal dan doe je al gek genoeg.’ Eigenlijk is iedereen een beetje raar en niemand normaal, dat houdt de boel levendig en kleurrijk. Mensen moeten eigenlijk niet zeuren als iemand staat te zingen op het station of op haar 20^e nog geen rijbewijs heeft. Er is vast wel iets wat hen anders maakt dan de rest.

Je staat erbij... en loopt erlangs

http://www.facebook.com/WeddingLiveBandTheRawNote

Een paar dagen geleden zag ik op facebook een post over iemand die een paar jaar geleden in een metrostation viool stond te spelen. Heel veel mensen liepen langs en keurden hem geen blik waardig. Kinderen keken wel om maar werden meteen meegesleurd door hun haastige ouders. Later bleek dat het een beroemde concertviolist was en niemand had hem herkend.

Dit zette me aan het denken. Vaak als ik door de stad loop kijk ik wel even naar de straatmuziekanten maar loop ik snel door. Boven de tramhalte bij Utrecht Centraal zit er bijna elke dag een man gitaar te spelen en te zingen, en dat doet hij best goed ook. Maar niemand weet waar hij vandaan komt, wie hij is of waarom hij daar zovaak zit. Misschien is het stiekem wel een milionair die al zijn geld aan een goed doel heeft gegeven en op Utrecht Centraal muziek is gaan maken omdat hij daar wel gelukkig van werd. Of is het een vluchteling die alleen zijn gitaar nog maar heeft en zo aan geld voor eten probeert te komen, wie weet.Ik weet het in ieder geval niet.

Wel denk ik dat ik, en met mij anderen, zonder het te weten langs allerlei bijzondere mensen lopen zonder er echt aandacht voor te hebben. Jammer, want als je goed om je heen kijkt zie je meer dan wat je kan verwachten. Niets is wat het op het eerste gezicht lijkt. Misschien moet ik volgende keer maar gaan kijken en blijven staan voor de verandering.